همه مثل همیم ... فقط فرقمون اینه که بعضی هامون پوستمون کلفت شده ...مثل من ...
این جوری نبودم که...این جوری شدم...یعنی این جوریم کردن ... حالا بگذریم
اما یه چیزی رو مطمئنم ...اونم این که پوست کلفتی ربطی به آدم بودن ندارد...فقط یاد میگیری چطور"اشکهات رو به جای بیرون بریزی تو"...یاد می گیری چطور دووم بیاری ...یعنی مجبوری یاد بگیری...باید یاد بگیری وقتی بغض داری چطور لبت رو گاز بگیری که کسی نفهمه ...خلاصه اینکه پوست کلفت که بشی یه جور آه میکشی که اگه اهلش هم فهمید بگی
چیزیم نیست خوبم خوبم فقط یه خورده خسته ام...
عزیز من آدم تو زندگیش هر چی هم که اتفاق بیفته باید برگردد به زندگی. باید دوام آورد، باید ماند. راهی جز این نیست...هست ! ...
بالاخره یه روز هم نوبت خندیدن میشه ...
صبر کن ...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر