اسمش آقا توکلی بود...
صاحب بقالی سر محلمونو میگم... از این پیرمردایی که یه روزی توی زمان مرده بود و دیگه بعد از اون فقط نفس میکشید... تو اوج بکوب و بسازهای محله ما مغازه این پیرمرد یادواره دهه چهل بود...
به جای یخچالهای جورواجور ویترینی و آب میوه های لیتری که اون موقع مد شده بود... صابون عطری و فانوس و بسته چایی های عهد دقیانوس ویترین مغازه اش رو تزئین کرده بودن
یه یخچال سفید معمولی از همینایی که تو خونه ها هست سمت راست مغازه اش خود نمایی می کرد و روی پیشخون هم بسته های کیک و کلوچه... همیشه یه دونه کلاه قهوه ای قلاب بافی میذاشت رو سرش با یه جلیقه سرمه ای و خلاصه یه جورایی فرق داشت با بقیه
نمی دونم چند نسل قبل و توسط کدوم شیر پاک خورده ای تو محل شایعه شده بود که آقا توکلی بچه ها رو می بره پشت مغازه اش و سر می بره ولی از وقتی که یادمه تو بین بچه های کوچه ما این یه قانون بدون بند و تبصره بود که اگه برین مغازه توکلی خرید کنید خورده میشین... همیشه خدا هم برام سئوال که پس جاکشو چرا نمیان بگیرنش و این همه سال قسر در رفته
تابستون بود اگه اشتباه نکنم ... راستش جزئیات اون روزا دیگه برام محو شدن فقط یادمه بدجوری هوس دوغ آبعلی کرده بودم... اون موقع دوغ شیشه ای‌های آبعلی بدجور گل کرده بود... همین که پول تو جیبیمو از مادرم گرفتم بدو بدو رفتم مغازه آقا ربانی... چند کوچه پائینتر از ما بود... دوغ نداشت ... رفتم مغازه آقا سید... رحمانی هیچ کدومشون دوغ آبعلی نداشتن
سرخورده و داغون داشتم بر میگشتم تو محل که دیدم یکی تو مغازه آقا توکلی وایساده داره دوغ می خوره!!! نمی دونم مسخ شیشه دوغی که دست مرده بود شدم یا چی اما با تموم پیش زمینه های ذهنی ای که داشتم رفتم سمت در مغازه... شده بودم شبیه پسر بچه ای که قصه خونه شکلاتی جادوگر رو شنیده اما با این حال داره وارد یه خونه شکلاتی میشه
رفتم تو بهش گفتم دوغ آبعلی دارین ؟ رفت سمت یخچال... از جا یخی یه شیشه آورد همینکه درش رو باز کردم شروع کردن یخ زدن منم قاه قاه زدم زیر خنده :)))) اون مرده و آقا توکلی هم همینجور... تو عمرم هیچ چیزی اونقدر جیگرم حال نیاورده بود ... لذتی که اون لحظات داشتم تجربه می کردم همه ترس و هراسی که از آقا توکلی داشتم رو ازم دور کرده بود...
دوغ که تموم شد شیشه گذاشتم رو پیشخون پولش رو بهش دادم و بی اونکه چیزی بگم راه افتادم رفتم سمت در تموم شایعاتی که قبلا شنیده بودم اومد تو سرم قدم به قدم همه شونو داشتم مرور می کردم تا اینکه از مغازه اومدم بیرون
وقتی رسیدم تو کوچه به تنها کسی که وجود کردم بهش بگم خواهرم بود :)))) اولش باور نمیکرد تا اینکه بهش قول دادم فردا می برمش اونجا خودش ببینه
دیگه کار هر روزمون شده بود ... می رفتیم پیش آقا توکلی ... دو تا دوغ می گرفتیم میومدیم رو پله های مغازه اش می شستیم و کیفمونو می کردیم :)))) هنوزم نمی دونم چرا به بقیه بچه ها چیزی نگفتیم... روزمون میگذشت تا اینکه یه روز تو راه برگشت از مدرسه دیدم مغازه آقا توکلی بسته است... فرداش همینجور... پس فرداش... یه ماه بعد... چند ماه بعد...بعدها فهمیدم آقا توکلی مرده
کل اینا رو نوشتم که بگم چند وقت پیش نوه اش انگاری... تصمیم میگیره مغازه رو بکوبه و از نو بسازه... امشب داشتم می رفتم سیگار بگیرم دیدم اونجا رو باز کردن و شده یه سوپرمارکت شیک و تمیز!!
نمی دونم صاحب الانش کیه... بچه هایی که تو کوچه قبلیمون هستند راجب طرف چی فکر می کنن... آیا کسایی که از اون سالها تو محلمون موندن و الان هر کدومشون برای خودشون زندگی ای به هم زدن هنوز هم اون روزا رو یادشون هست یا نه
ولی برای من... آقا توکلی تنها بچه خوری بود که دوستش داشتم
صاحب بقالی سر محلمونو میگم... از این پیرمردایی که یه روزی توی زمان مرده بود و دیگه بعد از اون فقط نفس میکشید... تو اوج بکوب و بسازهای محله ما مغازه این پیرمرد یادواره دهه چهل بود...
به جای یخچالهای جورواجور ویترینی و آب میوه های لیتری که اون موقع مد شده بود... صابون عطری و فانوس و بسته چایی های عهد دقیانوس ویترین مغازه اش رو تزئین کرده بودن
یه یخچال سفید معمولی از همینایی که تو خونه ها هست سمت راست مغازه اش خود نمایی می کرد و روی پیشخون هم بسته های کیک و کلوچه... همیشه یه دونه کلاه قهوه ای قلاب بافی میذاشت رو سرش با یه جلیقه سرمه ای و خلاصه یه جورایی فرق داشت با بقیه
نمی دونم چند نسل قبل و توسط کدوم شیر پاک خورده ای تو محل شایعه شده بود که آقا توکلی بچه ها رو می بره پشت مغازه اش و سر می بره ولی از وقتی که یادمه تو بین بچه های کوچه ما این یه قانون بدون بند و تبصره بود که اگه برین مغازه توکلی خرید کنید خورده میشین... همیشه خدا هم برام سئوال که پس جاکشو چرا نمیان بگیرنش و این همه سال قسر در رفته
تابستون بود اگه اشتباه نکنم ... راستش جزئیات اون روزا دیگه برام محو شدن فقط یادمه بدجوری هوس دوغ آبعلی کرده بودم... اون موقع دوغ شیشه ای‌های آبعلی بدجور گل کرده بود... همین که پول تو جیبیمو از مادرم گرفتم بدو بدو رفتم مغازه آقا ربانی... چند کوچه پائینتر از ما بود... دوغ نداشت ... رفتم مغازه آقا سید... رحمانی هیچ کدومشون دوغ آبعلی نداشتن
سرخورده و داغون داشتم بر میگشتم تو محل که دیدم یکی تو مغازه آقا توکلی وایساده داره دوغ می خوره!!! نمی دونم مسخ شیشه دوغی که دست مرده بود شدم یا چی اما با تموم پیش زمینه های ذهنی ای که داشتم رفتم سمت در مغازه... شده بودم شبیه پسر بچه ای که قصه خونه شکلاتی جادوگر رو شنیده اما با این حال داره وارد یه خونه شکلاتی میشه
رفتم تو بهش گفتم دوغ آبعلی دارین ؟ رفت سمت یخچال... از جا یخی یه شیشه آورد همینکه درش رو باز کردم شروع کردن یخ زدن منم قاه قاه زدم زیر خنده :)))) اون مرده و آقا توکلی هم همینجور... تو عمرم هیچ چیزی اونقدر جیگرم حال نیاورده بود ... لذتی که اون لحظات داشتم تجربه می کردم همه ترس و هراسی که از آقا توکلی داشتم رو ازم دور کرده بود...
دوغ که تموم شد شیشه گذاشتم رو پیشخون پولش رو بهش دادم و بی اونکه چیزی بگم راه افتادم رفتم سمت در تموم شایعاتی که قبلا شنیده بودم اومد تو سرم قدم به قدم همه شونو داشتم مرور می کردم تا اینکه از مغازه اومدم بیرون
وقتی رسیدم تو کوچه به تنها کسی که وجود کردم بهش بگم خواهرم بود :)))) اولش باور نمیکرد تا اینکه بهش قول دادم فردا می برمش اونجا خودش ببینه
دیگه کار هر روزمون شده بود ... می رفتیم پیش آقا توکلی ... دو تا دوغ می گرفتیم میومدیم رو پله های مغازه اش می شستیم و کیفمونو می کردیم :)))) هنوزم نمی دونم چرا به بقیه بچه ها چیزی نگفتیم... روزمون میگذشت تا اینکه یه روز تو راه برگشت از مدرسه دیدم مغازه آقا توکلی بسته است... فرداش همینجور... پس فرداش... یه ماه بعد... چند ماه بعد...بعدها فهمیدم آقا توکلی مرده
کل اینا رو نوشتم که بگم چند وقت پیش نوه اش انگاری... تصمیم میگیره مغازه رو بکوبه و از نو بسازه... امشب داشتم می رفتم سیگار بگیرم دیدم اونجا رو باز کردن و شده یه سوپرمارکت شیک و تمیز!!
نمی دونم صاحب الانش کیه... بچه هایی که تو کوچه قبلیمون هستند راجب طرف چی فکر می کنن... آیا کسایی که از اون سالها تو محلمون موندن و الان هر کدومشون برای خودشون زندگی ای به هم زدن هنوز هم اون روزا رو یادشون هست یا نه
ولی برای من... آقا توکلی تنها بچه خوری بود که دوستش داشتم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر