بعد از پست
مخاطب این نوشته اصلا ایرانی ها خارج کشور نیستن...هر جای این دنیا هم که باشن...
از خون ما...نژاد ما و از نسل ما هستند...!توی این هیچ شکی نیست...
می دونی درد من این روزها چیه...
هیچ کس نیست از طرف من و امثال من به اونهایی که اصلا نمیدونن ایران کجای نقشه جهان هست بگه
اون روزها که برای اولین بار توی زندگیم سیاست رنگ غیرت به خودش گرفته بود...
اون روز ها که برای اولین بار احساس می کردم می خوام بزرگ شم
تو اونور داشتی قهوه ات می خوردی...حرص ما رو که نمی خوردی...می خوردی...!
اون روزی که خاک تحقیر توی سرم می ریختم...اون روزی که همه باورهامو خرد شده می دیدم
اون روزی که با حرص روی پشت بوم داد میزدم الله اکبر و همسایه مون فحش و لعنت بهم میداد و بغض گلوم رو می گرفت
اون روزهایی که شهرمون عزا داشت...درد داشت...اون روزهایی که همه فقط یاد گرفته بودیم سکوت کنیم و دستهای خالیمون رو بالا ببریم...
اون شبی که با بغض نماز جمعه رو میدم و بابام با خوشحالی ذکر میگفت (اذا جاء نصر الله والفتح)
اون روزهایی که تو خیابون جمالزاده شده بودم امدادگر و موتورم شده بود آمبولانس...
تو اونور داشتی قهوه ات می خوردی...حرص ما رو که نمی خوردی...می خوردی...!
حالا چی شده که فکر میکنی...از همه آدمهای این خاک با تعصب ترین...کجای دلتون برای اون روزهای خرداد پر حادثه سبزمون سوخت که حالا برایمون ادعای برادری می کنین...همه این آشوبها...بد بختی ها...دشمنی ها...همه اش زیر سر شماهاست...
قصه آدم گنده های این خاک راست باشد یا دروغ...به خودمون مربوطه...
پ ن : تو قهوه ات رو بخور...هوم...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر