حس می کنم٬ هر آدمی باید رفیق فابریک خودش رو داشته باشد...زن و مرد هم ندارد...پیر و جوون و کوچیک و بزرگ حتی

همه ماها ٬ باید یه جائی...یه گوشه ای...یه خلوت دور افتاده ای... یه آدمی را داشته باشیم که همون رفیق فابریک ه است...همونی که وقتی توی چرخ زدنها و دنبال زندگی گشتن هامون باتری تموم می کنیم ٬ بلد باشه شارژمون کنه...بهمون انرژی بده...بهمون آرامش بده تا دوباره بتونیم خودمون رو جمع و جور کنیم و برگردیم به زندگی...که دوباه بتونیم لبخند بزنیم... که دوباه بتونیم روز مره ها رو تاب بیاریم


من همیشه فکر می کنم کسایی که زود افسرده میشن...اونهایی که از زمین و زمون طلب کارن... مال اینه رفیق فاب ندارن...مال اینه که آدمهای دور و برشون بلد نیستن خوب دوسشون داشته باشن...مال اینه که هی باتری تموم می کنن بی این که شارژری چیزی دور و برشون باشه...ما آدمها باید هر روز صبح با یه دل گرمیه گنده که از یه گوشه دنج پیداش شده بلند شیم...که اگه این دلگرمیه نباشه هر روز که شروع میشه افسرده تر میشیم...اخمو تر می شیم...


باور کن...


اگه همه آدمها رفیق فاب خودشون...ستایش گر خودشون رو پیدا میکردن...دنیا پر از آدمها اعتماد به نفس دار می شد...

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

نکته : اینکه رفیق فابریکت کیه ... اتنخابش با خودت ... هر کسی یا هر چیزی (اینجوری بگم بهتره) می تونه باشه